Eindelijk heb ik terug een nieuw stel “wheels” onder mij, en kan ik mij terug buiten mijn “paté” begeven. Deze eerste excursie sinds een paar weken, leidt mij over de door mijzelf platgereden paden naar de noordoostelijke buitengrenzen van de heerlijkheid Vlaams-Brabant. Het einddoel is de afspanning ‘The Borderline’, zo genoemd naar zijn geografische ligging. Met mij, in mijn nieuwe wagen, had ik een keure aan muzikanten meegebracht naar de blues- en rootstempel, die al dan niet deelnamen aan de voorstelling van deze avond. Kwestie van wat gezelschap te hebben op deze lange nachtelijke ritten én vanuit mijn ontzaglijk ecologisch standpunt terzake, gebruik een wagen optimaal, steek hem vol passagiers en hop, allen tesamen een stukje natuur redden door samen te rijden. Je kan stellen, dat we nog een beetje meer natuur hadden kunnen redden door gewoon thuis te blijven, edoch dan verdwijnt de zin des levens voor ondergetekende en zijn medereizigers en gelijk elke notie van ecologie, ergonomie, economie. Bovendien , bedenk ik, heb je geen natuur nodig, als je je er af en toe niet in beweegt en wentelt.

Maar terug naar de Borderline. Het merendeel van het zogenaamde vaste en trouwe publiek, deelt blijkbaar mijn mening niet, en stelt de natuur boven het eigen vertier. Ze blonken door hun massale afwezigheid. Deze volle aflaat zal hen laters in het hiernamaals wellicht een plaats op de eerste rij opleveren, en zij zullen er den Heer van dichtbij aanschouwen en gedijen en floreren in zijn eeuwige licht. Maar vanavond zullen ze toch maar alles hebben gemist, van wat er zich in hun geliefkoosde circus zal plaatsvinden.

Howlin’ Bill en zijn gevolg waren, zoals het een professioneel gezelschap betaamt, reeds meer dan tijdig aanwezig. De sounds waren gecheckt en ze waren er ontzettend klaar voor. Ook met deze minimale vertegenwoordiging van het menselijke ras in de gelagzaal zouden ze een intens en bewogen concert neerpoten. En dat siert hen als een pauwenstaart.

Howlin’ Bill bracht ons hun vertrouwde set, een bloemlezing uit het songmateriaal van tien jaar noeste arbeid. Een verzameling songs die ze ook al toevertrouwden, eerder dit jaar, aan een zilveren schijfje “Live at Ancienne Belgique” dat volop verkrijgbaar is via de u welbekende kanalen. Ondertussen is Little Jimmy, de nieuwe gitarist, nog gegroeid met de groep en ze gaan steeds Britser gaan klinken. Meermaals horen wij uitgebreide en prachtige flarden van early Greenisch Fleetwood Mac klanken tot de hoekige en bonkige Dr Feelgood sound in de up tempo nummers. Hoewel het songmateriaal reeds enige tijd al zijn tanden heeft, verandert het toch voortdurend in de voordracht, en dat is de kracht van de band. “Hell Freezes Over” staat er nog altijd.

Wie Howlin’ Bill nog wil aan het werk zien met hun huidige show, moet stillekes aan rap beginnen te zijn. Ze werken namelijk met vereende krachten aan een totaal ander programma en wat dat gaat worden, gaan we nu eens nog niet vertellen zie.
Maar het wordt zeker en vast de moeite om af en toe een stukje natuur aan op te offeren.

witteMVS